ค้นคว้าเพิ่มเติมจากบทที่
5
ประเภทของหลักสูตร
✺ 1.หลักสูตรบูรณาการ หมายถึง
หลักสูตรบูรณาการ
(integrated curriculum) หมายถึง
หลักสูตรที่นำสาระจากศาสตร์สาขาวิชาต่างๆ ที่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน หรือไม่เกี่ยวข้องกันก็ได้
มาผสมผสานหลอมรวมกันเพื่อให้เกิดเป็นองค์รวมหรือเรื่องที่มีความสมบูรณ์ในตัวเอง
สาระที่นำมาบูรณาการมีหลายประเภท เช่น เนื้อหา มโนทัศน์ คุณธรรม กระบวนการ
กิจกรรมการเรียนรู้ ภูมิปัญญาท้องถิ่น
ซึ่งต้องจัดกระบวนการเรียนการสอนแบบบูรณาการด้วย
หลักสูตรบูรณาการที่นิยมจัดทำมี 4 ลักษณะ คือ 1) บูรณาการภายในสาขาวิชา (intradisciplinary
integration) เป็นการผสมผสานเนื้อหาสาระต่างๆ ที่อยู่ในสาขาวิชาเดียวกัน เช่น
บูรณาการทักษะการพูด ฟัง อ่าน และเขียน ในวิชาภาษาไทย 2) บูรณาการระหว่างสาขาวิชา (interdisciplinary integration) เป็นการผสมผสานเนื้อหาสาระระหว่าง
2 สาขาวิชา โดยยึดสาขาใดสาขาหนึ่งเป็นแกนหลัก เช่น
บูรณาการระหว่างสาระทางวิทยาศาสตร์กับสาระทางสังคมศาสตร์ 3)
บูรณาการแบบพหุสาขาวิชา (multidisciplinary
integration) เป็นการผสมผสานเนื้อหาสาระตั้งแต่ 2 สาขาวิชาขึ้นไป
โดยยึดสาขาใดสาขาหนึ่งเป็นแกนหลัก และ 4) บูรณาการแบบข้ามสาขาวิชา (transdisciplinary
integration) เป็นการผสมผสานเนื้อหาหลายสาขาวิชาเข้าด้วยกัน
และหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว โดยไม่ยึดสาขาวิชาใดเป็นแกน
✺ 2.ปรัชญาการศึกษาพิพัฒนาการนิยม (Progressivism)
พิพัฒนาการ หรือ Progressive หมายถึง การเปลี่ยนแปลงไม่หยุดนิ่ง
การจัดการศึกษาต้องปรับปรุงให้สอดคล้องกับความเปลี่ยนแปลง จึงได้เชื่อว่า
“แนวทางแห่งความมีอิสระเสรีที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลง ปรับปรุง วัฒนธรรมและสังคม”
➯ ความเป็นมา
พิพัฒนาการนิยมเกิดขึ้นเพื่อต่อต้านแนวคิดและวิธีการศึกษาแบบเดิมที่เน้นแต่เนื้อหา
สอนแต่ท่องจำ ไม่คำนึงถึงความสนใจของเด็ก และพัฒนาเด็กแต่เพียงสติปัญญาเท่านั้น
ทำให้ผู้เรียนขาดความ ริเริ่มสร้างสรรค์ ไม่มีความมั่นใจในตนเอง
อีกอย่างหนึ่งเพราะความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีใหม่ ๆ ความนิยมในประชาธิปไตยและพัฒนาการใหม่
ๆ ทางจิตวิทยาการเรียนรู้
จัง จ๊าค รุสโซ, จอห์น เฮนรี่, เปสตาลอสซี่, เฟรด
เดอริค ฟรอเบล เป็นผู้มีแนวคิดทางปรัชญาการศึกษาพิพัฒนาการนิยมเป็นพวกแรก ของยุโรป
ค.ศ. 1870 ฟรานซีส ดับเบิลยู ปาร์คเกอร์
ได้เสนอให้มีการปฏิรูประบบโรงเรียนขึ้นใหม่ แต่ยังไม่ได้รับการยอมรับ ต่อมา จอห์น
ดุย ทำการทดลองเพิ่มเติมจนทั่วโลกได้รู้จักปรัชญาการศึกษาพิพัฒนาการนิยมของเขา
มีนักการศึกษาร่วมอยู่ด้วย วิลเลียม เอช คิลแพททริค, จอห์น
ไซล์ค และเฮนรี่ บาร์นาร์ด สหรัฐอเมริกาจัดตั้งสมาคมการศึกษาพิพัฒนาการขึ้นในปี
ค.ศ.1919 ได้จัดทำหลักสูตรการศึกษาเพื่อชีวิต
(The Life-Centered Curriculum) ขึ้นใช้ในโรงเรียนอย่างกว้างขวาง
จอห์น ดุย
ได้ยกย่องปาร์คเกอร์ ว่าเป็นบิดาของปรัชญาการศึกษาพิพัฒนาการนิยม
ปรัชญาการศึกษาพิพัฒนาการนิยม ก่อตั้งขึ้นมาหลังสงครามโลกครั้งที่สอง(ราว ค.ศ.1920) และ นำมาใช้อย่างแพร่หลายมากที่สุดในยุคปัจจุบัน
สำหรับวงการศึกษาไทยได้ต้อนรับปรัชญาการศึกษาพิพัฒนาการนิยม(แบบก้าวหน้า)อย่างกระตือรือร้น
โดยรู้จักกันในนามว่า “การศึกษาแผนใหม่“
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น